Goudie Lynch
De Haggis-Marie-Laure Colson
The Haggis - Marie-Laure Colson
Je mag kunstenaars nooit beletten te bereiken waar ze zich mee bezig hebben gehouden. Dat dacht ik de avond toen ik zag hoe John Goudie Lynch de gevulde maagwand van een lam - de haggis - open sneed. Hangend aan de muur achter hem gleed een naakte man over een landschap. Een van Johns schilderijen, ongelooflijk precies in zijn penseelwerk en suggestief in zijn uitdrukking. Ik hoorde de wind in de oren van de vliegende man fluiten.
Met één snee van het mes had hij de geleerde, bleke huid doorgesneden en de zak was geopend om de gouden glimmende inhoud te tonen. We zaten rond de tafel, roerloos in dat vertrouwde wachten - "eten!" en een beetje grapje - "wat is dat ding?" Ik controleerde dat er links van mijn bord een vork zat en geen tandenborstel.
De kwaliteit van de haggis hangt af van de vulling en de stemming van de gasten. Kortom, over wat er ligt in degene die eet en in dat gegeten wordt. Het proces is vergelijkbaar met de schilderijen van John Goudie Lynch, als hij de vergelijking wil excuseren.
Zijn personages hebben vaak vreemde, lege uitdrukkingen, ze zijn onze maskers en onze spiegel. Ze zijn bevroren in een of andere absurde daad, maar toch op de een of andere manier bekend. We krijgen de indruk dat ze iets ervaren dat we zelf hebben meegemaakt, hetzij wakker of in een droom. John opent zijn wereld, die in zijn verbeelding. Zijn talent ligt in het zich eigen maken. De haggis was trouwens uitstekend, dank je.
